Recenzja książki „Wtajemniczenie” Tomasza Węckiego

Maciej Kaźmierczak

„Kokon pękł i wylał na świat potok duchów rozpaczy: gryźców, żerców, gałganów i dusicieli”. Tak zaczyna się Wtajemniczenie, książka Tomasza Węckiego, która od strony opisu wygląda nieco inaczej:

Wychodzisz z domu i zaczynasz się zastanawiać — czy wyłączyłem żelazko? Czy zamknęłam drzwi? Może warto wrócić i sprawdzić? Niepokój rośnie z każdym krokiem. Wreszcie nie wytrzymujesz, zwracasz [sic!], sprawdzasz — jak ostatni frajer, bo przecież wszystko w porządku, zamknięte i wyłączone.

To nie umysł płata ci figle. Istnieje niewidzialny świat duchów, które żerują na ludzkich emocjach (...). 

Powieść tę wyobrażałem sobie jako współczesną, psychologiczną historię o codziennych fobiach, udrękach życia, dotykających nas wszystkich — jednych bardziej, drugich mniej, z którymi też walczy główny bohater. Dostałem jednak opowieść o kolesiu, który jara skręty i gromi latające po Wrocławiu duszki, widziane tylko przez niego (chłopak należy bowiem do rodu czarowników — korzysta z zapisków swojego dziadka i odprawia rytuały magiczne, aby przepędzić złe stworzenia, dręczące ludzi). Bohater używa dziwacznych neologizmów wymyślonych na potrzeby książki, połączonych często z nienaturalnie brzmiącymi przekleństwami (czyli stylistyka leży, jakby autor nie do końca wiedział, jak używać niektórych słów, przez co wychodzi sztuczny efekt). Wygląda to po prostu źle:

Jak mantrę powtarzałem w myślach słowa starożytnego egzorcyzmu. Im bardziej się na nich skupiałem, im szczelniej wypełniały mój umysł — tym słabsza była władza demona.

— Apa-nase. Wypierdalaj — wycharczałem przez zdrętwiałe wargi. — Apa-nase. Wypierdalaj.

Tak na marginesie — to wypowiadał je w myślach, czy na głos?

W międzyczasie bohater czyta Conana, którego fragmentami nas raczy. Nie ma to najmniejszego sensu.

Autor niekiedy sili się na styl wysoki, przeskakuje od potocznego do niby wzniosłego, co wskazuje na to, że nie ma on jeszcze ukształtowanego własnego stylu, którym mógłbym cały czas operować. Stąd też te zachwiania, stąd nienaturalność dialogów i monologów bohatera.

Niektóre fragmenty nie są spójne logicznie, kuleje interpunkcja. Brak tu dobrej redakcji i korekty. Czy też jakiejkolwiek, bo nie da się znaleźć informacji o osobie, która byłaby za to odpowiedzialna.

„Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero”. To w zasadzie mówi wszystko — autor jedynie wydrukował sobie książkę, bez udziału osób trzecich. Wyjątkiem jest ilustrator, który wykonał dość dobre, surrealistyczne grafiki, niebędące jednak do końca odzwierciedleniem tekstu.

Jest jeszcze okładka, jak się dowiadujemy z Posłowia — stworzona przez autora na bazie grafiki dostępnej na licencji Creative Commons. I jest to najlepsze, co związane z książką, choć okładka i tak może nieco zmylić, bo sugeruje mrok, grozę, a tego w środku się niestety nie uświadczy. Poza tym ładny jest tylko front — grzbiet zieje białą pustką, przez co książka brzydko wygląda na półce, a tył to po prostu opis na białym tle. Można to było lepiej zorganizować…

Książka jest niestety infantylną opowieścią o świecie magii osadzonym w polskich realiach. To typowy self publishing, który niestety nie potwierdzi, że tego typu publikacje też mogą być dobre. Czytając, powieść kojarzyła mi się z licznymi historyjkami, jakie można znaleźć na młodzieżowych blogach literackich i w zasadzie na tym poziomie powinna zostać ta książka, bez ukazywania się w wersji papierowej, bo na to jeszcze za wcześnie. Przed autorem sporo pracy, choć, co dość dziwne, na swoim blogu udziela on porad dotyczących pisania. Nie jestem pewny, czy w takim razie można im do końca ufać.

Brak korekty, nieciekawa opowieść o pogromcy duszków pisana średniej jakości stylem, z licznymi błędami interpunkcyjnymi i logicznymi. Dobre ilustracje i dobra okładka (choć tekst i szata graficzna ze sobą nie do końca współpracują). Liczyłem na zupełnie inną opowieść. Dostałem coś, co jednak nawet od strony fantasy mogłoby być dobrą książką, ale niestety się nie udało.

Daję 2/10.

Autor: Tomasz Węcki

Tytuł: Wtajemniczenie

Wydawnictwo: Ridero

Miejsce i rok wydania: [b.m.] 2016

Ilość stron: 131

Okładka: Tomasz Węcki, Surian Soosay

Cena: brak ceny okładkowej

Za książkę dziękuję autorowi ;)